Thursday, April 30, 2015

கவிச்சி காவியம்




டின்னருக்கு சோஷியல் மீடியாவில் கழுவி ஊற்றப்படும் உப்புமா. ஒரு இடைவெளி விட்டு செய்து சாப்பிட்டால் உப்புமாவும் அமிர்தம். சன் டிவி பார்த்துக்கொண்டே உப்புமா சாப்பிட்டு, ப்ரேக் விடும்போது கை அலம்ப எழலாம் என காத்துக் கொண்டிருக்கையில்..

புயல் போல் குஷி உள்ளே நுழைந்தாள்.

பக்கத்துவீட்டு ப்ரீத்தியோடு பார்க்குக்கு போனவள். கையில் ஒரு சிவப்புகலர் ப்ளாஸ்டிக் டிபன்பாக்ஸ் வைத்திருந்தாள். அவர்கள் பூனாக்காரர்கள். இருவீட்டுக்கும் இடையே சாப்பாடு போக்குவரத்து ஏகபோகம். சிங்க மராட்டியர் தம் ஆலுபராட்டா கொண்டு சேரத்து அவியல் பரிசளிப்போம்.

”என்னடி அதுல?” என குஷியின் அம்மா கேள்வி.

நல்லவேளை தட்டை அலம்பலை, எதுவா இருந்தாலும் இதுலயே போட்டுக்கலாம் என அமைதியாய் நான்.

“பட்டர் சிக்கன்” என சொல்லிக்கொண்டே டைனிங் ரூமின் நடுநாயகமான ஐலண்டில் பார்ஸ்டூலை இழுத்து உட்கார்ந்துகொண்டாள்.

”அம்மா ஸ்பூன் கொண்டு வா”

”அய்யிய்ய இத அங்கயே சாப்ட்டு வர்றதான”

“எனக்கு ரொம்ப புடிச்சுதுன்னு ப்ரீத்தி’ஸ் மாம் கொடுத்துவிட்டாங்க. ஸ்பூன் இல்ல ஒரு ஃபோர்க் சீக்கிரம்” மாமிசம் சாப்பிடும் வெறியில் இருந்தாள் குஷி.

“இரு அந்த ஃபோர்க் எடுக்காத, உன்னுதே தர்றேன்” என தேடியெடுத்து ஒரு ப்ளாஸ்டிக் ஃபோர்க்கை தந்தாள் மனைவி. அதென்ன லாஜிக்கோ புரியவேயில்லை.

விஷயம் இதுதான். மனைவி வெஜிடேரியன், நான் எகிடேரியன், மகள் பறப்பதில் ப்ளேனையும், ஓடுவதில் பஸ்சையும், தண்ணீரில் கப்பலையும் தவிர சாப்பிடுபவள் என ஒரு பாரதவிலாஸ் எங்கள் வீடு.

ஆனால், வீட்டில் கவிச்சி சமைப்பதில்லை. முட்டை மட்டும் அலவுட். அதற்கென ஜாதிப்ரஷ்டம் செய்யபட்ட தனி பாத்திரங்கள். எங்களுக்கு ஆம்லட் சாப்பிடும் ஆத்திரம் வந்தால் வெளியே வந்து தொம்சம் செய்துவிட்டு, மறுபடி அதன் ஈசான மூலைக்கு போய்விடும்.

எங்கப்பாரு எனக்கு சொத்தேதும் வைக்கவில்லையென்றாலும் முட்டை மட்டும் பழக்கிவிட்டுவிட்டார். ஞாயிறு மாலை மேகி கெச்சப்பை தலைகீழாய் கவுத்தி பொச்சக்கென்று ஒரு பெரிய கரண்டி விட்டுக்கொண்டு, வெங்காயம்,மிளகு தூவிய ஆம்லட்டோடு தூர்தர்ஷன் படத்தை பார்ப்பது தான் அவருக்கான அந்த வாரத்துக்கான ரீசார்ஜ். இதற்காகவே தேவுடு காத்துக்கொண்டு நானும், சகோதரிகளும் நிற்போம். நான் மதியமே முட்டை ஸ்டாக் எல்லாம் அவதானித்துக்கொண்டு, என் சைக்கிள் ஹேண்டில் பேரில் வயர்கூடை மாட்டிக்கொண்டு முக்குக்கடையில் முட்டை வாங்கி வீட்டுக்கு வருவேன். அம்மா “கணக்கு பேப்பர் குடுத்தாச்சாமேடா” என கேட்க நான் “அம்மா முட்டை வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன்” என அசந்தர்ப்பமாய் சொல்லி அடிவாங்குவேன்.

அதுவும் தஞ்சையில் வாழ்ந்த சமயத்தில் முட்டை வெறி தறிகெட்டு ஓடியது. நாங்கள் இருந்த தஞ்சை ஸ்டேடியம் ஏரியாவில் தினமும் காலை, மாலை என இரு முட்டைகள் தருகிறார்கெளனவே வாலிபால் கேம்ப்புக்கு அண்ணந்தங்கைகள் ஃபேமிலியாய் போன குடும்பம் எங்களுது. என்னென்னவோ ஸ்ட்ரீட் ஃபுட் கேள்விப்பட்டுருப்பீர்கள். தஞ்சை மெடிக்கல் ஏரியாவில் பத்தடிக்கு ஒரு கடை என்றளவில் ஒரு ஸ்ட்ரீட்ஃபுட் கல்ச்சர் வேகவைத்த முட்டை. ஒரு இட்லி குண்டான், அதனுள்ளே சூடான வேகவைத்த முட்டைகள், எக்சிபிஷனில் வாங்கிய ஸ்லைசர் இதான் முதலீடு. 1 ரூபாய் கொடுத்தால் அவிச்ச முட்டையை ஸ்லைஸ் செய்து, அட்டகாசமான ஒரு ஜீரகப்பொடி,உப்பு,காரப்பொடி கலவையை தூவி, தினத்தந்தி பேப்பரில் (அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் முட்டை சாப்பிட்டுக்கொண்டே ஆண்டியார் படிக்கலாம்) தருவதை, ஆவலாதி கொட்டிக்கொண்டு நெஞ்சுக்குழி பொசுக்க விழுங்கினால் ம்ம்ம் டிவைன். புதுக்கோட்டைக்கு ஜாகை மாறிய பிறகு அக்கவுண்ட் வைத்து முட்டை மாஸ் சாப்பிடுமளவுக்கு வெறி அதிகமாகிவிட்டது. தட்ஸ் அ டெலிகசி..

இப்படியாப்பட்ட எகிடேரியனான நான், ப்யூர் வெஜிட்டேரியன் சகதர்மிணியை மணந்தபோது வாரம் ஒருமுறை பியர், தோணும்போதெல்லாம் முட்டை என ஒரு புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் போட்டுக்கொண்டேன். சில அமெண்ட்மெண்ட்டுகளுடன் அதையேற்ற மனைவி அதற்காகவே, பழைய ஈயம் பித்தளைக்கு போடவேண்டிய கோட்டிங் போன கடாய், ஹேண்டில் உடைந்த தோசைக்கல் என முட்டை தளிகைக்கு தள்ளிவிட்டுவிடுவாள். நானும் ‘என் முட்டை என் உரிமை, ஜூஸ் கொடுப்பாங்க குடிக்காதீங்க, டின் பியர் குடிங்க’ என இளையதிலகமாய் வெள்ளி இரவு என் உரிமையை நிலைநாட்டுவேன். மனைவி இல்லாத பொழுதில் நண்பர்கள் ‘அளவளாவ’ கூடுகையில், இந்த இத்துபோன சட்டியில் எப்படி எக்புர்ஜி செய்யற என ‘நாட் ஹேப்பனிங். டெல் மீ ஹவ் டூ யூஸ் திஸ்’ என அமிதாப் போல் கேட்பார்கள். “ஈசி அங்கிள், இங்க புடிச்சுக்கனும்” என ஆம்லட்டை வாகாய் திருப்ப “ஸ்ரீராம் சர்” என வியந்துபோவார்கள்.

மகளின் கதை வேறுவிதம். பாப்பா பிறந்து 18 மாதம் வரை ”அடடே இதான் குழந்தைய வளர்க்கறதா? ஈசியா இருக்கறதே” என நினைக்க, அதுவரை ஆன்சைட் ட்ரிப்பில் இருந்த அம்மா, மாமியார் எல்லாம் திரும்பிப்போக, இருவரும் வேலைக்கு போவதால் டே கேருக்கு அனுப்பவேண்டிய சூழ்நிலை. டேகேரில் காலை உணவிலிருந்து, மதிய உணவு, மாலை ஸ்னாக்ஸ் வரை அவர்களே தந்துவிடுவர். “எங்களின் மெனு இதுதான். சரியா இல்லன்னா நீங்க கொடுத்துவிடுங்க. உங்க ஃபுட் எங்களுக்கு தெரியாது” எனசொல்ல, “உங்களுக்கு என் வைஃப் பத்தி தெரியாது” என அவர்களின் மெனுவுக்கே ஒத்துக்கொண்டேன். சரி உங்கள் மெனுவை காட்டுங்கள் என வாங்கிப்பார்த்தால், டர்க்கி திங்கள், சிக்கன் செவ்வாய், காவிய புதன் என முனியாண்டி விலாஸ் மெனுகார்டை நீட்டினார்கள். காலை ஏழரைக்கு கிளம்புகையில் எதுக்கு ஏழரை என அவர்களின் மெனுவுக்கு ஓகே சொன்னோம்.

டே கேரில் ஒரு வினோத வழக்கம். உணவு கொடுத்துவிட்டு குழந்தைகள் வாயை துடைத்துவிட மாட்டார்கள். அது இன்ஃபக்‌ஷன் ஆகிவிடுமாம். பாப்பா மீட்பால்ஸ் சாப்பிட்ட வாயோடு மாலை எங்களுக்காக காத்திருப்பாள். ஒரு கட்டத்தில் பாப்பா மண்டையை முகர்ந்து பார்த்தே ”இன்னிக்கு கோபால் கடை கேட் ஃபிஷ்ஷா, எப்படி கண்டுபிடிச்சேன் பார்த்தியா” என எங்களை நாங்களே தட்டிக்கொடுத்து கொள்வோம். இது ஒருவிதத்தில் குழந்தை வளர வளர உபயோகமானது. எங்காவது பிக்னிக், சுற்றுலா போன இடத்தில் நாங்கள் “எக்கூஸ் மீ சார், திஸ் ஹாஸ் மீட்? நோ சாசேஜ், போர்க், சிக்கன், பீஃப், மட்டன், ஃபிஷ் சாஸ்” என கடைக்காரனை காண்டாக்கி கொண்டிருக்கையில், குஷி சிம்பிளாய் ஒரு தள்ளுவண்டி hot dog உடன் செட்டிலாகி விடுவாள்.

ஹாஸ்யமாய் சொன்னாலும், எங்கள் முடிவு அல்லது உணவு சுதந்திரத்துக்கு பின்னால் ஒரு காரணம் உண்டு. குழந்தை இங்கு வளர்கிறவள். கல்லூரி,வேலைக்கு போகப்போகிறவள். ஆபீசில் கும்பலாய் ஒரு Brazilian Steak house, Asian buffetக்கு போகையில், எங்களை போல அங்கு வெஜ்ஜி ஃபுட் கிடைக்குமா,  வேறு இடம் போகலாமே என மற்றவர்களுக்கும் இடைஞ்சலாய் இருக்கும் நிலை வேண்டா. டிஸ்னிலேண்டில் களைத்துச்சுற்றி அமர்கையில் காய்ந்த சீஸ் பீட்சாவோடு பசியாறும் நிலை வேண்டா. மெக்டொனால்ட்ஸ் போன்ற இடங்களில் உருளை ஃப்ரைஸ் தவிர வேறெதும் உண்ண முடியாத நிலை வேண்டா.

மேற்கத்திய உலகில் முழு வெஜிடேரியனாக இருப்பதும் அத்தனை எளிதல்ல. நீங்கள் தேர்வு செய்து சாப்பிடும் சைவ உணவு, எதில் பொறிக்கப்பட்டிருக்கிறது, வெஜி சூப்பின் ஸ்டாக் என்ன, உங்கள் வெஜி செஷ்வானில் ஃபிஷ் சாஸ் உண்டா என ரிஷிமூலம் தேட ஆரம்பித்தால் நீங்கள் எதிர்ப்பார்க்கும் பதில்கள் வரா. பல இடங்களில் "Don't ask Don't tell" தான். ஆனால், மேற்கத்திய உலகம் வெஜிடேரியனிசத்தை மெல்ல அணைத்துக்கொண்டே வருவதையும் பார்க்க முடிகிறது. 2002இல் நான் அமெரிக்கா வந்தபோது இருந்த நிலை இன்றில்லை. ஒரு 8 பக்க மெனுவில் 4 ஐட்டங்களாவது பச்சையில் “Vegan" என குறிக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள்.

எது எப்படியோ, வெஜிடேரியனிசம் என்பது என் மகளின் தேர்வாய் இருக்க வேண்டும். எங்களின் அவளுக்கான தேர்வாய் அல்ல. அவள் வளர்ந்த பின் வெஜிடேரியனாய் மாறினால் சந்தோஷமே. மாறாவிட்டாலும் பிரச்சனையில்லை.

எனக்கு அவளின் இயல்பு வாழ்க்கை முக்கியம். அவள் தெரிவுகள் முக்கியம். உணவுப்பழக்கங்கள் அவளை எந்த இடத்திலும் கட்டுப்படுத்தக்கூடாது.

அதற்கு சிறிது பட்டர்சிக்கனை பொறுத்து கொள்ளலாம்.


+++++++++++++

3 comments:

  1. //நல்லவேளை தட்டை அலம்பலை, எதுவா இருந்தாலும் இதுலயே போட்டுக்கலாம் என அமைதியாய் நான். //

    உங்க பிரச்சனை உங்களுக்கு :)))


    //உங்க ஃபுட் எங்களுக்கு தெரியாது” எனசொல்ல, “உங்களுக்கு என் வைஃப் பத்தி தெரியாது” என அவர்களின் மெனுவுக்கே ஒத்துக்கொண்டேன். //

    செம..செம..

    ReplyDelete
  2. இன்னைக்கு சாப்பாட்டு விஷயத்துல அரசாங்கமே பிரச்சனையைக் கெளப்பும் காலத்துல, மிகவும் முற்போக்கான முடிவு. உங்களது இந்த முடிவை அனைவரும் சரியாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன்.

    ReplyDelete
  3. உங்களோட பிளஸ் பாயிண்டே உங்களோட ஜனரஞ்சகமான எழுத்து நடை தான்.. ரொம்ப ரசிச்சு படிச்சேன்.... வழக்கம் போல கலக்கல்ஸ்...

    ReplyDelete

பிடித்தால் சொல்லுங்கள்..பிடிக்காட்டியும் சொல்லுங்கள்..;)